Można ponadto wymienić kilka praktycznych, albo też bardziej bezpośrednich rad, które pomagają w rozładowaniu konfliktowej sytuacji. Enrique Rojas podaje ich aż piętnaście w swojej książce Remedios para el desamor (Leki przeciw osłabieniu miłości), po to, by małżonkowie sami wybrali te, które wydają im się najodpowiedniejsze dla ich konkretnego przypadku. Oto niektóre z nich:

1. Starać się rozpoczynać na nowo, wymazując z pamięci listę doznanych dotąd krzywd.
2. Na wszelkie sposoby, nawet w chwilach największego zdenerwowania, unikać obrażania drugiej osoby słowami, czynami lub gestami.
3. Starać się rozwiązywać konflikty, które sprawiają, że źle nam z samymi sobą (nie można budować stabilnej relacji z kimś innym, jeśli nie wiemy dokładnie, co sprawia, że nie jest nam dobrze we własnej skórze).
4. Odnawiać lub na nowo wymyślać motywacje, plany i marzenia, które wspólnemu życiu nadają urok. Na wszelkie sposoby unikać nudy. Ustanowić dzień, w którym będziemy się szczególnie starać o zaspokojenie oczekiwań współmałżonka.
5. Nauczyć się zachowywać milczenie, jeśli staje się to konieczne, by uniknąć bezużytecznych kłótni. Dokładać starań, by poprawić komunikację i dialog, zgodnie z tym, co wyłożyliśmy na poprzednich stronicach.
6. Zaprowadzić zdrowe, pozytywne i skupione na komunikacji współżycie płciowe (zgodnie z uwagami zawartymi w rozdziale: Płeć, miłość i fantazja). Powinno się unikać czynienia z relacji intymnych fundamentalnego, a zwłaszcza wyłącznego przedmiotu wspólnej egzystencji, ale nie można nie doceniać jego znaczenia dla miłości małżeńskiej.
7. Przykładać się, z poczuciem humoru, do „polerowania” szczegółów, które utrudniają współżycie. Odkryć, co w naszym zachowaniu przeszkadza drugiej osobie i w duchu sportowej rywalizacji walczyć o unikanie tarć.
8. Nauczyć się przezwyciężać trudne chwile, dni, lub sytuacje, nie dając tego odczuć drugiej osobie. Minimum panowania nad sobą okazuje się nieodzowne w celu uprzyjemniania wspólnej egzystencji.
9. Niczym ognia unikać otwartych konfrontacji.
10. Hamować tendencję do kontrolowania, pilnowania i nadzorowania współmałżonka. Wzmóc zaufanie i szacunek dla rozwoju jego życia i osobowości.

Każdy powinien opanować umiejętność „brania siebie samego w nawias” i przywiązywać większe znaczenie do szczęścia współmałżonka i dzieci, niż do własnej domniemanej pomyślności, osiąganej na marginesie obowiązków rodzinnych.