Oto jedno z największych wyzwań dla każdej kobiety i dla każdego mężczyzny: Umieć kochać ciałem. Dlatego musimy wychowywać, trenować i przyzwyczajać ciało, żeby było uległym narzędziem miłości. Ten aspekt ma kapitalne znaczenie, jeśli chodzi o małżeństwo.

W wielu przypadkach, niestety, nie widzimy delikatnej miłości między małżonkami. Jeśli tego brakuje, człowiek popada w uzależnienie od płciowości i następuje „miłość, która nie jest «piękna», która jest tylko zaspokajaniem pożądliwości, która (…) czyni człowieka niewolnikiem własnych słabości” (LR, 13).

Ciało i dusza danej osoby mają to samo przeznaczenie: miłość. Nie możemy używać każdego z nich osobno, jeśli przyjdzie nam na to ochota. Każdy akt cielesny, w którym uczestniczy wola, powinien być dokonywany w zgodzie z miłością.

Fakt, że człowiek jest wolny, nie oznacza, że jego duch, od którego pochodzi jego wolność może dysponować ciałem w dowolny sposób. Wolność nie jest możliwością robienia czegokolwiek, lecz zdolnością do doskonalenia siebie samego poprzez własną wolę.

To znaczy, że człowiek – czyniąc dobry użytek ze swojej wolności – jest wezwany do odkrywania (przy pomocy rozumu) wewnętrznych praw swojej istoty i do kierowania się nimi (przy pomocy woli) w celu doskonalenia siebie samego jako człowieka i jako dziecka Bożego.

W praktyce, stosując powyższe stwierdzenia do sfery płciowości, chcemy powiedzieć, że człowiek powinien rozpoznać, jakie są naturalne procesy płciowości i rodzicielstwa i szanować je z delikatnością, jeśli chce miłować duszą i ciałem.

Kiedy Kościół odrzuca – jako niemoralne – homoseksualizm, sterylizację, antykoncepcję itd., nie robi tego dla zwykłego podporządkowania moralności biologii – jak mówią niektórzy, ale dlatego, że poprzez te działania człowiek sprzeciwia sięautodestruktywnie. własnej naturze, niszczy miłość i działa w ten sposób.

/fragment książki Antoniego Carola Hostench: "Inżynieria miłości"/